Dziś kolejna krótka informacja ze słownika ortograficznego PWN, myślę, że interesująca szczególnie dla tych, którzy pisząc, często muszą odmieniać imiona (i nazwiska) obcego pochodzenia.
Pochodzenie nazwy własnej również jest czynnikiem, który ma istotny wpływ na sposób zapisu i odmiany. Anglosaskie imię Charles [Czarls] będziemy odmieniać Charlesa [Czarlsa], Charlesie [Czarlsie]; francuskie imię o identycznej pisowni wymawiamy jednak [Szarl], więc musi ono w takim razie być odmieniane tak: [Szarla, Szarlu], a zapisywane Charles’a, Charles’u.
Przypomnę tylko krótko, że apostrof przy odmianie wyrazów oraz nazw własnych obcego pochodzenia jest stosowany wówczas, kiedy przed końcówką danego przypadka stoją takie litery, których nie wymawiamy. Czyli na przykład we francuskim imieniu Charles (wym. [Szarl]) nie wymawiamy ostatnich dwóch liter -es. (Zob. wpis: Nazwiska obce. Kiedy stawiamy apostrof?)
Na koniec zestawmy odmianę angielskiego [Czarlsa] i francuskiego [Szarla]:
M: Anglik Charles i Francuz Charles
D: Anglika Charlesa i Francuza Charles’a
C: Anglikowi Charlesowi i Francuzowi Charles’owi [Szarlowi]
B: Anglika Charlesa i Francuza Charles’a
N: z Anglikiem Charlesem i Francuzem Charles’em
Ms: o Angliku Charlesie i Francuzie Charles’u [Szarlu]
Paweł Pomianek
