Dlaczego powinniśmy pisać zgodnie z obowiązującą ortografią

Autor: Tomasz Powyszyński

Pamiętacie, jak w szkole podstawowej, w chwili gdy zaczął do nas docierać ogrom zasad ortograficznych, przez głowę przeszła myśl, że po co w ogóle ta cała ortografia? Po co są jakieś dziwne zasady, skoro chór, hór, chur czy hur brzmią tak samo (przynajmniej teraz, bo dawno temu każdy z tych wyrazów wymawiany byłby w nieco inny sposób – byłaby słyszalna różnica), więc wszyscy wiedzą, że chodzi o grupę śpiewających ludzi? Dlaczego tak komplikować sobie życie? Nie byłoby lepiej, gdybyśmy to wszystko uprościli, wprowadzając wszędzie np. h i u, a wyrzucając raz na zawsze z użytku ch i ó?

Z wiekiem jednak nasz rewolucyjny zapał mijał. Zaczynaliśmy bowiem rozumieć pewne rzeczy i przez to je akceptować. Korzystając ze świetnej pozycji pt. Jak dobrze mówić i pisać po polsku Andrzeja Markowskiego, chciałbym podać kilka argumentów odpowiadających na dwa pytania:

1. Czy to nie jest wszystko jedno, jak się tekst zapisze, byle byłby zrozumiały dla czytelnika?

  • Gdyby każdy pisał tak, jak mu wygodnie, to mielibyśmy teksty, w których te same wyrazy pisane byłyby na wiele różnych sposobów (jak ten przykład z chórem). Trudno jest więc samo odrzucenie reguł ortograficznych uznać za jakieś ułatwienie – wręcz przeciwnie. Poza tym istnieją wyrazy, które brzmią tak samo, ale różnią się właśnie pisownią. I tylko po pisowni możemy odróżnić jedno znaczenie od drugiego. Co by było, gdyby żaden piszący nie przejmował się różnicą między dowieść a dowieźć?
  • Stosowanie się do reguł ortograficznych to wyraz szacunku dla czytelnika, czyli odbiorcy komunikatu. Pisząc tekst, z reguły chcemy, by ktoś go przeczytał. Powinniśmy więc napisać go w najbardziej zrozumiały z możliwych sposobów. A najlepszym sposobem nie jest taki, który zmusza odbiorcę do nadmiernego domyślania się, odgadywania, bawienia się kontekstem. Trzeba pisać, respektując zasady, którymi posługuje się odbiorca, a że większość z nas jednak uznaje zasady ortografii, to takich zasad należy się trzymać.
  • Pisanie nieortograficzne spowodować może odrzucenie pisma urzędowego. W takich pismach ważna jest dokładność i precyzyjność. Trudno je sobie wyobrazić, gdybyśmy uznali, że od dzisiaj piszemy tak, jak nam się podoba.

2. Czy nie powinniśmy uprościć ortografii, by przestała sprawiać nam tyle kłopotów?

  • Otóż ortografia polska, jak przekonuje Markowski, nie jest wyjątkowo trudna. Kształtowała się przez wiele wieków i oddaje nie tylko brzmienie wyrazów, ale też wzajemne ich powiązania czy historię. To przejaw tradycji.
  • Oprócz słów, które piszemy tak, jak je słyszymy, są też takie, które piszemy tak, a nie inaczej, by pisownią oddać ich budowę gramatyczną albo pokrewieństwo z innymi formami, wyrazami (np. chleb, choć słyszymy chlep – bo chleba, a nie: chlepa…).
  • I coś, o czym wspomniałem na samym początku – dawniej głoski oddawane literami u i ó, ch i h oraz rz i ż wymawiano inaczej. Dziś zachowujemy pisownię, która odzwierciedla dawną wymowę. Istnienie ch i h w naszych czasach nie wynika z chęci utrudniania sobie życia, ale z tradycji – nic tu nie wzięło się z kosmosu.
  • Jest też grupa wyrazów, które piszemy tak a nie inaczej na podstawie pewnej konwencji, umowy. Tu Markowski podaje przykłady: wzwyż, w dal, mogłoby, można by. A konwencje i umowy służą uporządkowaniu pewnych aspektów, a więc i ułatwieniu życia.

Nawet gdyby ktoś wpadł na pomysł, by od teraz wszystkie wyrazy zapisywać fonetycznie, to powstałby oczywiście bałagan, bo jak miałoby być zapisywane słowo kwiat – kfiat (jak mówią w Polsce centralnej), kwiat (jak mówią na Kresach) czy może kfjat lub kwjat (taka wymowa jest najczęstsza)?

A może usunięcie liter ó, ch i rz ułatwiłoby nam życie? Markowski nie pozostawia wątpliwości – absolutnie nie. Jak pisze, istnienie tych liter „pozwala łączyć, utożsamiać pewne postaci wyrazowe jako formy tego samego słowa”. Gdybyśmy zamiast rów pisali ruf, to nie widzielibyśmy jego związku z rowem, bardziej kojarzyłby nam się z rufą. I takich przykładów jest w naszym języku wiele.

Do tego dochodzą koszty drukowania nowych podręczników i lektur szkolnych, czyli strona materialna rewolucji językowej. Wszystkie książki trzeba by drukować na nowo, a stare, z nieaktualną i mylącą w nowych warunkach ortografią, nadawałyby się jedynie na makulaturę.

To tylko część problemów, jakie czekałyby na nas, gdybyśmy chcieli swoje śmiałe pomysły dotyczące ortografii wprowadzać w życie. Może ten cały trud, który mielibyśmy włożyć w zmianę systemu, lepiej przeznaczyć na porządne wyuczenie się zasad ukształtowanych przez wieki istnienia naszego języka?


22 odpowiedzi do „Dlaczego powinniśmy pisać zgodnie z obowiązującą ortografią”

  1. nazarejczyk

    W dyskusji nad likwidacją ch, rz, ó często przywoływane były tutaj przykłady języków dalekowschodnich albo greki, gdzie sytuacja jest trudniejsza. Z tego co kojarzę w dużo bliższych nam językach wschodniosłowiańskich nie ma redundancji w zapisie wymienionych głosek. Alfabet jest co prawda inny, lecz nie o formę znaku tutaj chodzi ale o dualizm. Skoro częsta jest inicjatywa oddolna w tym temacie to może warto się zastanowić nad zmianami. Jeżeli pierwszym argumentem przeciwko ułatwieniom jest tradycja to obawiam się, że podzieli ona los tradycji wyznaniowej a ta zmienia się coraz gwałtowniej. Całkowity zapis fonetyczny takich wyrazów jak chleb, grób, kwiat to przesada i mało kto proponuje zmiany. Zapisywanie informacji powinno być maksymalnie ułatwione tak by nie zastanawiać się nad formą lecz treścią.

    • Paweł Pomianek

      Podstawowym argumentem przeciw rzekomym ułatwieniom nie jest tradycja, a raczej to, że będą to utrudnienia – pisownia stanie się niejasna. Nie bez powodu zmianom ortograficznym w języku ulegają pojedyncze wyrazy, a nie wszystkie naraz. A upraszczanie oczywiście stopniowo następuje. Generalnie jednak w czasach przymusowej powszechnej edukacji nie widzę problemu z nauczaniem polszczyzny. Powiedziałbym, że jest pod tym względem łatwiej i lepiej niż kiedykolwiek.

  2. Jacek

    Oczekujecie od fachowca od ortografii żeby zaproponował likwidację dziedziny w której sie specjalizuje? Do upadłego będzie jej bronił! Argument że nie będzie można odróżnić Boga od drzewa – idiotyczny.
    Im więcej zdrowia czy szczęście tym lepiej.Jeżeli ortografia jest dobra to idżmy w tym kierunku.Im więcej ortografii tym lepiej.Niech każda litera w alfabecie ma wiele jednakowo brzmiących wersji .Prawda że byłoby to zwykle wariactwo?
    Tak naprawdę nie ma ani jednego rzeczowego argumentu za utrzymaniem tej bezsensownej komplikacji.

    • Tomasz Marek

      Panie Jacku – spokoju życzę! Ortografia to nie same ó/u, ż/rz i tp. uproszczenia, których Pan jest zwolennikiem. Roboty dla językoznawców nie zabraknie, choćby każdy pisał, jak mu się podoba. Ba – wtedy dopiero byłby nawał prac związanych z przekładem z Jankowego polskiego spod Mławy na Basiowy ze Żnina! I proszę nie zapominać o dwóch rzeczach: na język większy wpływ ma to, jak LUDZIE się nim posługują, niż językoznawcy (nec Hercules contra plures), oraz że każda rewolucja wymaga ofiar. Zwykle krwawych. Mnie do tego nieśpieszno. Wolę ewolucję.
      Uważam też (Pan powie z przekąsem: „oczywiście”, ale przypominam, że jestem amatorem, jak Pan), że język polski wymaga wielu zmian porządkujących, ale likwidacja ó, rz itp. jest na ostatnim miejscu mojej listy.

  3. Bartłomiej

    Nigdy nie miałem problemów z ortografią i przeczytałem wiele książek, nadal czytam zresztą. Jednak nikt mnie nie przekona co do zasadności podwójnego u,h i ż w języku polskim. To jest po prostu niepotrzebne. Pewne instytucje cechują sie skrajnym konserwatyzmem i wyjątkowym skostnieniem. Pewnie, że mnie też by raził tekst napisany uproszczoną ortografią, ale to nie znaczy, że nie mogę się „poświęcić ” w imie dobra przyszłych pokoleń, a nie udawać zakłamanego obrońcę „piękna” języka polskiego. Trzeba mieć otwarty umysł a nie klapki na oczach. Język mówiony się zmienia to i pisownia winna za tym nadążać.

    • Iza

      Zgadzam się z panem, jestem na etapie tłumaczenia tego mojemu dziecku, które jest w 3 klasie. Gdy zapytał o to panią, po co to wszystko, odpowiedziała mu tylko że jak dorośnie to zrozumie- „mądra” odpowiedź nauczycielki z ponad 20sto letnim stażem. Niektóre wyrazy zgadzam się – potrzebują może tego wszystkiego, ale większość niestety nie- to jest utrudnianie ludziom życia, zupełnie niepotrzebne. Np. Niektóre – niekture – czy byłoby coś nienormalnego w takim zapisie? Ci co to wymyślili i ci co to zaakceptowali powinni PRZEJŻEĆ na oczy!

      • Paweł Pomianek

        A dlaczego UWARZA Pani, że podstawowe ż to to z kropką? Przecież zunifikowanie do rz likwidowałoby problem klawiatur z niepolskimi znakami. Rz wydaje się też bardziej naturalne dla innych języków. Podejrzewam, że już tutaj nie byłoby zgody. Unifikacja tego typu powodowałaby niewyobrażalnie dużo problemów. Jej zwolennicy sobie tego po prostu nie wyobrażają. Choćby nastąpiłoby zagubienie w kwestii rodzin wyrazów – trudniej byłoby uczącym się języka kojarzyć pokrewieństwo jednego wyrazu z drugim.

        Co do nauki w szkole uważam jednak, że ortografia jest stanowczo przereklamowana. Umiejętności ortograficzne mają wpływ na ocenę z polskiego, a umiejętności interpunkcyjne – nie. Choć w praktyce językowej umiejętność używania przecinków jest ważniejsza dla komunikatywności przekazu. Ba, umiejętność używania właściwych rz-ż, ch-h czy ó-u jest traktowana jako wyznacznik kultury języka danej osoby i kogoś, kto tego nie opanował w stopniu wystarczającym, traktuje się jako kogoś o gorszej kulturze języka. Tymczasem z punktu widzenia języka błędy ortograficzne są mało istotne, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, gdy zazwyczaj może je spokojnie poprawić program komputerowy. Zresztą, tę ortografię też traktuje się wybiórczo. Więcej niż 50% kobiet noszących podwójne nazwisko, zapisuje je z błędem ortograficznym w zapisie komputerowym i nikt nie robi z tego powodu problemu. A czy może istnieć coś bardziej kompromitującego niż zapisanie z błędem ortograficznym własnego nazwiska? Tymczasem w szkole nikt o tym nie mówi. Dużo ważniejsza od ortografii wydaje się też kwestia poprawnego odmieniania wyrazów czy nazwisk. Zdarzają się potem potworkowe formy z nieodmienianiem nazwiska (WŁASNEGO!) na przykład. Ortografia jest stanowczo przereklamowana. I może to powoduje bunt – moim zdaniem niedogłębnie przemyślany – wobec niej.

  4. Ola

    Czytając ten tekst miałam cichą nadzieję, że pomoże mi on w udzieleniu odpowiedzi na pytanie mojego 7-letniego syna, który swoją podróż przez ortografię właśnie rozpoczyna.
    Otóż każdego dnia dopytuje jakie to ma znaczenie, co za różnica, czy napiszę np kłódka czy kłudka… Mamo, jakie to ma znaczenie?
    Tłumaczę w podobny sposób, jak ten przedmiotowy tekst… ale pytanie się powtarza, więc dziecku trzeba to jednak inaczej wytłumaczyć… Ale jak??
    Jakieś pomysły??

    • Tomasz Marek

      Nie martw się – syn dorośnie do ortografii jak i do wszystkiego innego. A na marginesie takie zdanie (zapis fonetyczny):
      Kiedyś buk zwalił buk i pracą nuk przez ten buk przeszedł buk.
      Gdy syn to rozszyfruje, może się zachęci do ortografii.
      Czekam na inne propozycje podobnych zdań.
      PS Zapisy sylabiczne, czyli oddające dźwięki (do czego dąży Twój syn), współobecne w Chinach i Japonii, to dopiero horror. Brak interpunkcji i 43 (tylko!) sylaby powodują, że transkrypcja języków obcych bywa zaskakująco niezrozumiała. Japończyk zapytany przez Polkę po japońsku o drogę odpowiedział „rajtu”. Ta po długim namyśle zrozumiała, że (z uprzejmości) odpowiadał po angielsku i chciał powiedzieć „right” (= w prawo). Pojęcie „wigilia Bożego Narodzenia” (po angielsku „Christmas Eve”) to „karisumasu ige”, bowiem wielu sylab w japońskim brak i trzeba je zastępować tymi, które są.

      • Tomek

        Argumenty w tym artykule są bardzo słabe, a autor chyba nie wie co pisze. Wyszedł on z założenia, że uproszczenie zasad ortografii prowadzić będzie do pisania wyrazów zawierających ”ch/h/ó/u/rz/ż” w najróżniejszych kombinacjach, oraz pisanie fonetyczne będzie wprowadzać w błąd. Tak, to prawda; zapis fonetyczny nic nie rozwiąże, ale tam gdzie mamy dwa warianty identycznie brzmiących liter jak ”ó-u” możemy zlikwidować jeden i zostawić drugi. Wystarczy ”umówić się” że zawsze piszemy ”h/u/ż” a likwidujemy ”ch/ó/rz”. Wiem, będą wyjątki, ale ile będzie korzyści. To wszystko. Nie piszemy fonetycznie, lub jak nam się podoba ”ch-h/ó-u/rz-ż” tylko upraszczamy poprzez likwidację jednego wariantu!

        • Tomasz Marek

          Tak naprawdę, to wzorcowa wymowa głosek „ó” i „u” jest różna. Podobnie z innymi przez Pana proponowanymi: ż/rz, h/ch. To, że obecnie wymawiamy je (na ogół) identycznie, jest już uproszczeniem wynikłym z niechlujstwa. Upraszczając dalej możemy przestać różnicować p/b, f/w, t/d, k/g… Tylko do czego to doprowadzi?

          • Tomek

            Ma pan absolutną rację że takie dalsze upraszczanie do niczego nie prowadzi. Właśnie rzecz w tym aby znaleźć granicę gdzie uproszczenie spełni swoją funkcję, a zarazem przekaz informacji będzie w pełni jasny. Być może kwestią p/b, f/w, t/d, k/g zajmą się przyszłe pokolenia. Proszę zauważyć iż dzisiaj powszechnie nieużywanie polskich znaków w mailach lub smsach jest przez znaczą grupę ludzi rzeczą w pełni akceptowaną, gdyż najważniejszą funkcją języka dla nich i w ogóle jest funkcja komunikacyjna czyli przekazanie informacji.

            • Paweł Pomianek

              Dla każdego człowieka przy zdrowych zmysłach najważniejszą funkcją języka jest funkcja komunikatywna 🙂 Nie tego dotyczy problem. Mówimy tutaj o tym, czy uproszczenie pisowni spełniłoby funkcję komunikacyjną, czy utrudniłoby komunikowanie się. Ja jestem zdania, że utrudniłoby. Podobnie jak Tomasz Powyszyński, autor artykułu, i prof. Markowski.

              Co do nieużywania polskich znaków w esemesach i w rozmowach na portalach społecznościowych (nieużywanie ich w mailach to już niechlujstwo) to jest to już zwyczajowe i ma swoje powody. Warto jednak pamiętać, że gdy odczytujemy sobie wiadomość, nawet w głowie, to odtwarzamy ogonki. I tylko dzięki temu właściwie rozumiemy przekazywaną treść. Gdybyśmy czytali tak, jak jest napisane, tekst brzmiałby często absurdalnie.

              • Tomasz Marek

                „Dla każdego człowieka przy zdrowych zmysłach najważniejszą funkcją języka jest funkcja komunikatywna”… Ale co komunikujemy? Aby przekazać uczucia, często łamiemy formę (poeci, zwłaszcza nowocześni). Aby wykrzesać z odbiorcy trochę myślenia, twórcy nierzadko uciekają od jednoznaczności. Różnymi środkami starają się odbiorcę uczynić współtwórcą. W ten sposób komunikacja pozaformalna, pozaortograficzna i pozagramatyczna, o pozastylistycznej nie mówiąc, jest nowym medium językowym. Klasycznym (dla mnie) przykładem w pigułce takiego działania jest tytuł pisma „Uważam Rze”. Rozróżniłbym więc RÓŻNE PRIORYTETY komunikacji: jednoznaczność, zrozumiałość, piękno, szybkość… I najważniejszy: ten, który sprawi, że adresat tekstu zechce się z nim zapoznać i pozytywnie zareagować (tu klasyczny przykład p. Rusinka, który nie czyta e-maili zaczynających się od „Witam”). Nie wszystkie mogą współistnieć. Ważny jest wybór właściwego priorytetu.

              • Paweł Pomianek

                Idealne dopowiedzenie. Ciekaw jestem, jak widzi te sprawy p. Tomek. Czy zgodzi się na to szerokie ujęcie funkcji komunikacyjnej.

              • Tomek

                Hahaha.. 😀 udało się, brawo, wiedziałem że tak odpiszecie! Właśnie to chciałem udowodnić! Widzicie panowie, celowo napisałem błędnie CAŁY WYRAZ, o kompletnie innym znaczeniu. Nadal mnie jednak rozumiecie jak da się zauważyć. Spierajcie się dalej o LITERKI ‘’ó’’ i ‘’h’’. Ja i tak jestem dwa kroki przed wami. Język kształtują wszyscy którzy go używają nie tylko panie prof. Cześć 😀

  5. Użytkownik Języka Polskiego

    Niestety, argument iż zachowanie tradycji uzasadnia zachowanie niepraktycznych i nieprzydatnych dzisiaj różnic pomiędzy: u-ó, ch-h, rz-ż, nie przekonuje mnie, choć jest pięknym wyrazem sentymentu Autora. Ja również jestem przyzwyczajony do obowiązującej ortografii, ale nie znaczy to dla mnie, że ze względu na swoje przyzwyczajenia mam utrudniać życie innym! Niemcy zreformowali swoją ortografię kilka lat temu (np. podwójne „s” w niektórych przypadkach zamiast dotychczasowego znaku „β”- aby ułatwić życie sobie, użytkownikom klawiatur i obcokrajowcom). Nieprawdziwy jest argument o kosztach zmiany, jak również o problemach prawnych związanych z nieprawidłową pisownią. Wystarczy w ustawie o języku polskim przewidzieć odpowiednio długi okres przejściowy (vacatio legis), w którym obydwa sposoby zapisu, tradycyjny i zreformowany byłyby uznane za poprawne i równoważne, nawet przez 50-lat! Dlaczego nie? Istnieją inne sposoby na pielęgnowanie tradycji, a skoro język żyje to również jego zapis może się zmieniać. Czy u Autora budzi obrzydzenie widok historycznych sposobów zapisu, np.: „Zamoyski”? Jeśli nie, to dlaczego mielibyśmy zmiany powstrzymywać? Świat jest coraz bardziej skomplikowany, a wyzwania edukacyjne – ogromne! Dlatego nie komplikujmy życia tam, gdzie nie jest to potrzebne! Czy Autor docenia fakt, że nie musiał uczyć się greki i łaciny w szkole, bo ktoś postanowił zerwać z tradycją?

    • Paweł Pomianek

      Szanowny Panie,

      mam wrażenie, że meritum tekstu jest trochę inne. Autor argumentuje przede wszystkim, że powinniśmy pisać zgodnie z obowiązującą pisownią. Przy tym wskazuje po prostu argumenty, dlaczego takie pisanie ułatwia życie. Ułatwia, a nie – jak Pan sugeruje – utrudnia. Jeśli mielibyśmy sobie – ja czy Tomek – przypisać rodzaj podejścia do języka wśród osób, które na co dzień językiem się zajmują, na pewno nie bylibyśmy purystami, ale przeciwnie – liberałami językowymi. Uznajemy i proponujemy zmiany, ale zmiany sensowne, a nie radykalne i wprowadzające kompletne zamieszanie i sprawiające, że wyrazy, które się różnią w pisowni, staną się takie same, a Czytelnik będzie z kontekstu musiał domyślać się, o co chodzi. Proszę zauważyć, że to proste rozwiązanie, które miałoby być tak doskonałe, ułatwiałoby może życie użytkownikowi języka jako piszącemu, ale za to utrudniałby nam życie jako czytającym. A warto zauważyć, jak niewiele człowiek pisze, w stosunku do tego, ile człowiek czyta.

      Co do łaciny i greki… Ja akurat miałem to szczęście, że łaciny mogłem się uczyć (dobrowolnie) już w szkole średniej, a nieco więcej na studiach. Podczas studiów skorzystałem też z możliwości nauki podstaw greki (warto przynajmniej litery greckie znać, by teksty odszyfrowywać). Bardzo popieram też postulaty pewnych środowisk dążących do powrotu łaciny do szkół jako przedmiotu obowiązkowego. Choćby z tego względu, że nauka łaciny ułatwia naukę polskiego. Pomaga też we wprowadzaniu w naszą kulturą. Ale to już jest akurat tutaj poza tematem.

    • Tomek Powyszyński

      Szanowny Panie,

      niestety nie zrozumiał Pan mojego wpisu. Argumenty, przytoczone przeze mnie za Andrzejem Markowskim, nie są przeciwko jakimkolwiek zmianom w języku, ale przeciwko niemądrej pokusie rewolucyjnego uproszczenia ortografii. Zmiany, uproszczenia i ułatwienia w języku są konieczne i – proszę zwrócić uwagę – w tym samym wpisie o tym wspomniałem. My ciągle reformujemy nasz język, wprowadzając zmiany, które mają służyć jego użytkownikom. Ale nie zrobimy tego – i słusznie – w sposób gwałtowny i nieprzemyślany.

      Być może za pięćset lat nasz język będzie wyglądał tak, że nie będzie ch i rz, ale to będzie dopiero za pięćset lat, nas to nie będzie dotyczyć, i jeżeli już, to będzie to owoc ewolucji, a nie rewolucji.

      Pozdrawiam,
      TP

    • Anna

      W sumie, zamiast uczyć się trudnego języka polskiego z niepraktycznymi
      zasadami ortografii, można nauczyć się innego języka i nie męczyć się z Polskim,
      np. greckiego :0)) W greckim dopiero panuje ułańska fantazja, jak choćby 5 możliwych zapisów litery „i” , 2 różne „o” , 2 „e” czy to, że inaczej dana literę zapisujemy w środku wyrazu a inaczej na zewnątrz, a jeszcze inaczej ją czytamy.
      I to dopiero sprawia, ze język jest ciekawy. Nauka greckiego wciąga bo jest jak łamigówka. Polski to przy nim pestka.

  6. Paweł Pomianek

    Pani Urszulo,

    proszę jednak popatrzeć na ten tekst z innej strony. Artykuł podsuwa tym, którzy cenią język, kilka uporządkowanych argumentów dla poparcia swoich racji. A przecież chyba każdy od czasu do czasu spotyka się z kimś, kto poprawność językową ma gdzieś, i w dyskusji może z powyższych treści skorzystać..

  7. Ula

    Obawiam się, że tych, którzy ortografię mają gdzieś ten tekst nie przekona. Powiem więcej, pewnie nawet go nie przeczytają…

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Jesteśmy pasjonatami polszczyzny i pracy ze słowem pisanym. Założyliśmy tę stronę, by dzielić się swoją wiedzą na temat naszego języka i rozwiązywać językowe dylematy naszych czytelników. Postawiliśmy sobie za cel także rzetelne przygotowywanie tekstów do druku i pomoc autorom podczas wszystkich kolejnych etapów procesu wydawniczego, dlatego oferujemy profesjonalną redakcję, korektę oraz skład i łamanie tekstu. Autorami tekstów na stronie są: Paweł Pomianek, gospodarz serwisu, właściciel firmy Językowe Dylematy, doświadczony redaktor tekstów oraz doradca językowy, a także zaproszeni goście.

Zadaj pytanie językowe!

Jeśli masz językowy dylemat, kliknij tutaj i zadaj pytanie.

Polub nas!

Najnowsze komentarze

  1. Przed pierwszym? Przed czy wynika to z tego? Naprawdę Pani o to pyta, czy zapomniała Pani czegoś wkleić, a miało…

  2. Dzień dobry. Mam dylemat językowy. Czy w podanym poniżej przypadku będzie występował przecinek przed "czy"? Chodzi mi o pierwsze użyte…

  3. Dzień dobry. Dostępne słowniki wskazują formę krótkofalowiec: https://sjp.pwn.pl/doroszewski/krotkofalowiec;5443948.html https://sjp.pwn.pl/so/krotkofalowiec;4455133.html

  4. Dzień dobry Mam pytanie, a zarazem dylemat. Jestem twórca filmów na kanale YT. Jako twórca, często pełnię także rolę lektora.…

  5. Polszczyzna jest językiem, w którym wyrazy odmieniamy. Aby nie odmieniać danego wyrazu, musi istnieć reguła na podparcie tego zwyczaju lub…

  6. Czy nazwy takie jak Windows, Linux i FreeBSD się odmieniają przypadki? Czy poprawnie jest «Aplikacja dla Windows», «Aplikacja dla Linux»…

  7. Nie, w tym przypadku nie jest to konieczne. Wiele zależy od tego, czy używamy dla myśli jakiegoś specjalnego oznaczenia, czy…

  8. Czy myśli bohaterów też wprowadzamy koniecznie nowym akapitem jak wypowiedzi? Pozdrawiam

  9. Odpowiedź można z łatwością znaleźć w poradni językowej PWN: tutaj. „Akademia pana Kleksa”.

  10. "Akademia Pana Kleksa" czy "Akademia pana Kleksa" - który tytuł jest poprawny?

Archiwa

marzec 2012
N P W Ś C P S
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

Nasze nagrania